A tak na poważnie, to bardzo nielatynoski ten film Latynosa Alonso. Kto by pomyślał, że przedstawiciel tak
żywiołowej i barwnej społeczności jest w stanie nakręcić film, w którym.. nic się nie dzieje. I tak sobie czytam te recenzje na filmwebie, że niby melancholia, piękne zdjęcia, nastrój, emocje, głębia.. tylko dlaczego zero w nich interpretacji? Dlaczego nikt nie pisze o przemyśleniach, o treści?

Ano z prostej przyczyny - po obejrzeniu "Los Muertos" do żadnych odkrywczych wniosków dojść nie można. Film jest zlepkiem ładnych zdjęć, z których tak naprawdę niewiele wynika, a jeśli już coś wynika, to za prawdę objawioną tego uznać nie można. Bo że niby co? Że niemoc systemu resocjalizacji? Że pierwotne instynkty, których nie sposób wykorzenić? Że człowiek się nie zmienia? Że przystosowujemy się do środowiska, w którym żyjemy? Że zło i tak w nas pozostanie? Sterta wytartych komunałów. że podróż w serce lasu zamienia się w podróż w głębię duszy? Conrad lepiej sobie z tym poradził.

I uprzedzę te gromy, które pewnie lada chwila skierują na mnie fani artystycznego, czy też IMHO pseudo-artystycznego kina - nie, nie jestem fanką Hollywoodzkich produkcji ;]

Jeśli chodzi o prowadzenie dialogu z widzem za pomocą obrazów, to zdecydowanie bardziej wolę go w wydaniu Irańczyków.

U mnie 4/10, ale daję konia z rzędem temu, kto wytłumaczy mi niesamowitość tego filmu i mnie do niego przekona.
Sensownie, bez górlnolotnych frazesów.